De logotherapie is bedacht en ontwikkeld is door Viktor Frankl. Frankl gebruikt het Griekse woord λογος (logos) als aanduiding voor betekenis. Het is ‘de wil tot betekenis’ die volgens Frankl aan de basis ligt van het menselijk bestaan en die we – in iedere situatie opnieuw – kunnen ontdekken. De rol van een logotherapeut is volgens Frankl als die van een oogspecialist; hij helpt de client zijn blik verbreden en het gehele spectrum van mogelijke betekenis te zien. Frankl ziet het als een grote misvatting dat de mens het doel moeten hebben om tot een spanningsloze staat te komen, het gaat juist om de dynamiek tussen enerzijds het waardige doel en anderzijds degene die het te vervullen heeft.  Zelfwording zou dan ook geenszins als een doel op zich gesteld moeten worden; het is een resultaat van je richten op iets, een doel wat jezelf overstijgt. Bijzondere waarde kent Frankl toe aan de keuze. De mens draagt goed en kwaad in zich, maar heeft altijd de vrijheid – en daarmee de verantwoordelijkheid – om te kiezen. Vanuit hier richt de logotherapie zich op de gepaste last, het overwegen van je te maken acties en het wegblijven van labels.